“اَلْحَقُّ یَعْلُو” بِخَوە، هَمْ آقُبَتْ مِرَادَە
وَا هَڤَالُۆ! دَمَکِێ یَکِی پِرْسَیَارَكْ کِرْ:
“هِێژْکُو اَلْحَقُّ یَعْلُو حَقَە. بُۆ چِە کَافِرْ لِمُسْلِمْ؛ قَوَتْ لِحَقِێ دِبَە؟”
مِنْ گُۆتْ: بِنِێرْ لِچَارْ نُقْطَەیَانْ! دِێ اَڤْ مُشْکِلْ حَلْ بِبَە.
نُقْطَەیَا اَوِلْ اَوَە: وَسِیلَەیَا هَرْ حَقَکِی نَە لَازِمَە کُو حَقْ بَە.
هَرْ وِهَا نَە لَازِمَە وَسِیلَەیَا هَرْ بَاطِلِی، وَسِیلَەیَكْ بَاطِلْ بَە.
اَنْجَامَا وِێ اَڤْ دَرْتِێ: وَسِیلَەیَا کُو حَقَە، یَا بَاطِلِی تِێكْ دِبَە.
ژِبَرْ ڤِێ یَکِێ، حَقَكْ مَغْلُوبِێ بَاطِلَكَە.
دَمْدَمِی ؤُ بِوَاسِطَە چِێبُویَە. نَە کُو بِخَوە نَە ژِی دَائِمِیَە.
لِێ دَاوِیَا دَاوِیِێ، هَرْ تِمْ دِسَا یَا حَقَە.
حَقَکِی هِێزِێ هَیَە، سِرَّکِی خِلْقَتَا وِێ.
نُقْطَەیَا دُویَمِینْ اَوَە: هَرْ وَصْفِێ هَرْ مُسْلِمِی وَاجِبَە کُو مُسْلِمْ بَە،
لِێ لِخُیَا هَرْ دَمْ وِلُۆ، نَە ثَابِتَە.
وِهَا ژِی: هَرْ وَصْفِێ هَرْ کَافِری کُو کَافِرْ بَە،
ژِ کُفْرَا وِی بِێنَە دَرْ، دِیسَا نَە لَازِمَە.
هَرْ وَصْفِێ هَرْ فَاسِقِی کُو فَاسِقْ بَە،
ژِ فِسْقَا وِی بِێنَە دَرْ، وِهَا ژِی نَە ثَابِتَە
نَخْوَە وَصْفِێ کَافِرَەكْ وَکِێ وَصْفِێ کُو مُسْلِمْ بَە،
دِێ لِوَصْفِێ نَمَشْرُوع ئِیێ مُسْلِمَكْ غَالِبْ بِبَە.
تِێ وِێ یَکِێ اَوْ کَافِرْ ژِی لِمُسْلِمِی غَالِبَە.
هَمْ لِڤِێ دُنْیَایَا هَا حَقِێ حَیَاتِێ عَامَە.
اَوْ رَحْمَتَا عُمُومِی جِلْوَەیَكْ وِێ مَعْنِیدَارْ،
سِرَّکِی حِکْمَتَا وِی؛ کُفْرْ نَە مَانِعِێ وِی.
نُقْطَەیَا سِێیَمِینْ اَوَە: ژِ دُو وَصْفِێنْ کَمَالِێ یِێنْ ذَاتِێ خَوەدِیجَلَالْ دُو حَبْ تَیِیسِینِێنْ شَرْعْ:
مَشِیئَتُ وتَقْدِیرَا ژِ وَصْفِێ إرَادَەيِێ تِێنْ، اَوْ ژِی شَرْعَا تَکْوِینِێ…
شَرِیعَتَا مَشْهُورْ کُو ژِ وَصْفِێ کَلَامِێ تِێ.
لِهَمْبَرْ أَمْرِێنْ شَرْعِێ وَكْ إطَاعَتُ وعِصْیَانْ؛
وِسَا دِ أمْرِێنْ تَکْوِینِی، إطَاعَتُ وعِصْیَانْ دِبَە.
آ اَوِلِی پَارَا زَحْفْ لِآخْرَتِێ دِبِینَە خِێرُ وجَزَاکِرِنِێ،
آ دُویَمِینْ زَحْفْتِرِینْ لِدُنْیَایِێ دِکِێشَە جَزَا ؤُ مُکَافَاتِێ.
وَکِی نِهَا؛ چَاوَا کُو خَلَاتَا صَبْرِێ ظَفَرْ، یَا زَخَلِی سَفَالَتْ.
هَرْ وِهَا ژِی وِسَایَە، خِێرَا کَادِێ ثَرْوَتَە. یَا ثَبَاتِێ سَرْکَفْتِنْ.
جَزَا ژَحْرِێ مَرَضَكْ؛ یَا پَانْژَحْرِێ صِحَّتَە.
جَارِنَا أمْرِێنْ دُو شَرْعَانْ، لِبَا هَڤِنْ دِ تِشْتَكْ.
بُۆ هَرْ یَکِێ آلِیَكْ…بِێ وَکُو، إطَاعَتَا أمْرِێ تَکْوِینِی – کُو حَقَە –
إطَاعَتْ غاَلِبْ دِبَە بِعِصْیَانَا وِی أمْرِی – کُو طَوْرَکَە بَاطِلَە -.
هَکَە حَقَكْ بُۆ بَاطِلْ بِبَە وَکِی وَسِیلَە،
گَاڤَا کُو بِسَریِ کَتْ، لِهَمْبَرْ بَاطِلَکِێ، کُو بُویَە وَسِیلَا حَقْ؛
هَرْوَکِی مَغْلُوبْ بُویَە حَقَكْ ژِبُۆ بَاطِلِێ، لِێ نَە بِخَوە وَلِێیَە.
نَخْوَە “اَلْحَقُّ یَعْلُو” بِخَوە تِێ ڤَگُۆتِنِێ.
هَمْ آقُبَتْ مِرَادَە، قَیْدَا حَیْثِیَتْ مَقْصُودَە.
نُقْطَەیَا چَارَەمِینْ اَوَە: حَقَكْ نَهِێنِی مَایَە، اَنْ ژِی بِێقَوَتْ مَایَە، آنْ تِێکَلَە، هَمْ خُشُوشْ.
ژِ وِی رَە پِێشْڤَەچُونَكْ، آنْ هِێزَکَە طُرْفَنْدَە لَازِمْ بُو وَرَە دَایِنْ.
بُۆ دَمْدَمِی بِزِینَتُ وتَکُوزْ وَرَە کِرِنْ، بَاطِلْ مُسَلَّطِێ وِی؛
دَا کُو گِرَانِیَا حَقْ، چَنْدِی کُو پِێوِسْتِیَە،
دَا مَحْضُ وخَالِصْ دَرِێ. لِدَسْتْپِێکِێ، لِدُنْیِێ بَاطِلْ بِکَە سَرْدَسْتِی؛
لِێ حَرْبِێ قَزَانْجْ نَاکَە. “عَاقُبَتُ المُتَّقِینْ” ضَرْبَەکِێ لِوِێ دِخَە.
اَڤَە بَاطِلْ مَغْلُوبَە.
سِرِّێ “اَلْحَقُّ یَعْلُو” وِی لِجَزَایِێ دِخَە؛ اَڤَە حَقْ ژِی غَالِبَە.
بَدِیعُ الزَّمَانْ سَعِیدِێ النُورْسِی، لَمَعَاتْ